ورزش های رزمی به سیستم ها و سنت‌های مدونی از تکنیک‌ها و فنون مبارزه‌ای می گویند که با انگیزه‌ها و دلایل متفاوتی تمرین می‌شوند؛ هنر رزمی برای دفاع شخصی، رقابت در مسابقات، سلامتی بدنی و تناسب اندام، سرگرمی و تفریح و همچنین رشد و تعالی روحی، جسمی و معنوی می باشد.
از پرکاربردترین سبک‌های رزمی به کیک بوکسینگ، جودو، ساندا، کاراته، بوکس، کونگ فو، هنر رزمی ترکیبی، جوجیتسو می‌شود اشاره کرد. از دیدگاه سلاح، هنرهای رزمی را می‌توان به سه گروه «با جنگ‌افزار»، «بدون جنگ‌افزار» و «با جنگ‌افزار و بی جنگ‌افزار» دسته‌بندی می‌شوند.
انواع هنرهای رزمی :
نخستین هنر رزمی با جنگ افزار، مهارت‌هایی چون تیراندازی با کمان، نبرد با نیزه و شمشیرزنی را شامل می‌شود.
دومی یعنی رشته‌های رزمی بی جنگ‌افزار بر ضربات دست و پا یا گلاویزی ویژه شده است.
سومی به هنرهای رزمی اشاره دارد که علاوه بر مبارزهٔ بدون جنگ‌افزار، مبارزهٔ با جنگ‌افزار نیز وجود دارد.
امروزه برخی مهارت های مبارزه با سلاح همچون کِندو (شمشیر زنی ژاپنی) و کیودو (تیراندازی با کمان ژاپنی) به عنوان یک رشتهٔ ورزشی تمرین می‌شوند. رشته‌های بدون جنگ‌افزار همچون جوجیتسو، کاراته، جودو، تکواندو، موای تای، ساندا، کیک بوکسینگ، جوجیتسو برزیلی و بوکس نیز به عنوان روش‌های دفاع شخصی تمرین می‌شوند.
هنرهای رزمی جوجوتسو که مادر بیشتر هنرهای رزمی ژاپنی است. ووشو یا کونگ فو ، آیکیدو و هاپکیدو و دی هان کیدو هم به عنوان هنرهای رزمی مسلح تمرین می‌شوند. همچنین شکل‌های ساده شده‌ای از تای‌چی‌چوان، نوعی از ووشوی چینی، که از ماهیت رزمی خود خارج شده، به طور گسترده‌ای برای حفظ سلامتی تمرین می‌شوند.
جوجوتسو در گذشته تنها به شکل شیوهٔ جنگیدن و برای بالا بردن شانس آسیب ندیدن در مبارزه تمرین می‌شد و همگی بر پایه دفاع از خود و حمله بود. در این سبک‌ها هیچ جایی برای ورزش و شادی بخشی وجود نداشت. با گذشت زمان هنرهایی همچون کودوکان جودو که بنیان‌گذار آن جیگیورو گانو بود از جوجوتسو پدید آمدند و برای ورزش و مسابقات و نه برای جنگ ویژه شدند.
بسیاری از تکنیک‌ها و تمرینات رشته‌های مختلف رزمی مشابه است اما هر یک از آنها ترکیب مخصوصی از مهارت‌ها را در خود جای داده‌اند. برخی از آنها مثل کاراته بر حرکات پویا، دقیق و مستقیم تأکید دارند و برخی همچون آیکیدو تکنیک‌های نرم‌تر، آهسته‌تر و پیوسته‌تر را به کار می گیرند. هر یک از رشته های رزمی به میزان خاصی از توانایی های بدنی شامل قدرت بدنی، انعطاف‌پذیری (به ویژه در ناحیه لگن)، هماهنگی عضلات و استقامت نیاز دارد.
